..Ποτέ σου δεν μιλούσες σε κανέναν..
κανείς δεν μπορούσε ν'αγγίξει το χάος που είχε κυριεύσει το είναι σου...
Να μπεί μέσα σου και να νιώσεις πως δεν είσαι πια μόνη...

Στα σκοτεινά νερά της ψυχής σου,δεν κολύμπησε ποτέ κανείς..
Πάντα ήσουν μοναχική και παράξενη..
χαμένη μέσα σε μελωδίες
και σε κιτρινισμένα φύλλα παλιών βιβλίων..
που λάτρευες πάντα.....
παλιά σου αγαπημένη συνήθεια..
Σ'άρεσε να βουτάς μέσα το πρόσωπό σου,
να μυρίζεις το χαρτί τους...
Να ταξιδεύεις στους κόσμους που σου χάριζαν απλόχερα..
Λες κι έτσι θα βρισκόσουν στ'αλήθεια εκεί οπού ονειρευόσουν...

Έκλεινες σφιχτά στα χέρια τα παραμύθια σου
και χανόσουν στο δάσος....
Ξάπλωνες κάτω απ΄τα δέντρα
και διάβαζες ιστορίες άλλοτε μικρές κι άλλοτε ατέλειωτες...
Σ'εκείνα τα πλάσματα που δεν είχε μιλήσει κανείς ποτέ του...
κι όμως εσύ λάτρευες τόσο.....

Κι υπήρχαν φορές που άνοιγες τα χέρια σου...
κοιτώντας ψηλά ανάμεσα στα δέντρα..
κι ήταν σα να 'θελες να κλείσεις μέσα σου
όλες τις μυρωδιές της Μητέρας Φύσης που υπήρχαν γύρω σου....

Και κάθε φορά έμοιαζε σαν μια τελέτη μυστική..
σαν μια πρωτόγνωρη ένωση που σ'έδενε όλο και περισσότερο μαζί της...
και σ'έφερνε πιο κοντά της...

Εκεί ήταν που συνάντησες κι εκείνον...
....Μέσα στο δάσος...
Ξαπλωμένος ήταν μέσα στις φτέρες
κάτω απ'τα δέντρα..
Ήταν σαν κι εσένα...
Σκοτεινός και παράξενος....
είχε φτιάξει έναν κόσμο δικό του..
όπως κι εσύ...
Έναν κόσμο που δεν μπορούσε να διαπεράσει κανείς..
παρα μόνο η Νύχτα κι όλα τα μυστικά που έκρυβε μέσα Της...

Κι είπες πως θα 'θελες να μείνεις κοντά του για πάντα...
Να κοιμάσαι στην αγκαλιά του
και να ταξιδεύεις Αιώνια......

Κι έτσι βυθίστηκες στο σκοτάδι μαζί του...
και γίνατε Ένα. . . .

..Κοίταξε το φεγγάρι κι ευχήθηκε να πας κοντά της..
και τότε άπλωσες τις ασημένιες παλάμες σου και την πήρες απ'το χέρι...
Πήγατε ως το άσπρο σπίτι στην λίμνη..
εκείνο καθρεφτιζόταν πάνω στα διάφανα νέρα..
και γύρω του το αγκάλιαζαν δέντρα και το χάιδευαν με τον ίσκιο τους...
Κι ύστερα περπατήσατε ως το δάσος..
μέσα απο μονοπάτια που έλουζε με φώς το παγωμένο φεγγάρι..
κι ήταν σα να σας άγγιζε ο άνεμος..
Τ'αστέρια έμοιαζαν με κρεβάτι βγαλμένο απο βιβλίο με παλιές ιστορίες κάποιου μάγου...
που πάνω του μπορούσες να κλέισεις τα μάτια σου και να μιλήσεις με πλάσματα που δεν είχε δεί ποτέ κανείς...
και την φωνή τους δεν την είχαν ακούσει παρά μόνο τα νερά και τα δέντρα...
Ένα πέπλο σιωπής είχε σκεπάσει τα πάντα γύρω σας κι είχατε βουλιάξει μες το σκοτάδι...
Κοιτούσες το μικρό ξωτικό κι έμοιαζε με χλωμό μοναχίκο άστρο...
κι ένιωθες την λάμψη του να σ'αγκαλιάζει και να σε καίει...
Τότε το χέρι σου γλίστρησε απ΄το δικό του..
το φίλησες....
και τ'άφησες να κοιμηθεί με τ'άλλα ξωτικά...
του ψιθύρισες "Καληνύχτα..."
κι έφυγες...
Μα κάθε βράδυ θα πηγαίνεις κόντα του...
και θα σε παίρνει αγκαλιά στο δάσος σας....
Εκει όπου είστε μόνο το μικρο ξωτικό κι εσύ....

"Oh,Alva,winds singing mild
"grace to the fairies for the elven child"
May the North-star be your guide
May it shine upon you bright

Hear the language of the woods
Seek the treasures of the hidden realm
you enchant us with your loving smile
May the magic ever dance in your heart"

...Κάθε βράδυ που έπεφτες να κοιμηθείς κι έκλεινες τα μάτια σου...
έβλεπες πάντα εκείνο το ίδιο όνειρο...
κι όσο σε χτυπούσαν τα κύμματα του χάους...
τόσο εσύ βυθιζόσουν μέσα τους...
Περπατούσες ξυπόλυτη..σ'εκείνο τον λόφο κι έψαχνες μες το χιόνι για το μικρό ξωτικό..
και μετά χανόσουν στα δάση..χόρευες κάτω απ΄τον σκοτεινό ουρανό..κι έλεγες ιστορίες με πλάσματα παράξενα...
άκουγες το μικρό ξωτικό να σου φωνάζει..
μα δεν μπορούσες να πας κοντά του...
ένιωθες να σ'αγγίζει...
μα δεν ήταν εκεί...
Έψαχνες μες τη νύχτα να το βρείς..
έφτασες κοντα σ'εκείνο το δέντρο που το είχες συναντήσει πρώτη φορά..
Το είδες και σκέφτηκες πως θα κοιμάται....
πλησίασες κοντά του..στάθηκες για λίγο απο πάνω του..και το χάιδεψες δειλά..
μη το ξυπνήσεις....
Το μικρό ξωτικό όμως..δεν θα ξυπνούσε ποτέ πια....
δυο δάκρυα άφησες να πέσουν απ΄τα μάτια σου..κι έμεινες δίχως να πείς τίποτα...
το φεγγάρι φυσούσε απαλά μες τα μαλλιά του..
και τ'αστέρια θα έλεγες πως το είχαν σκεπάσει να μη κρύωνει...
Ξάπλωσες πλάι του...
έπιασες τα κρύα του χέρια..
κι είπες θα κοιμηθείς κοντά του για πάντα...
Κι έτσι έμεινες μόνη να κλαίς και να ουρλιάζεις...σιωπηλά..
ακούγωντας το ποτάμι να σου τραγουδάει.....
Χαμογέλασες κι έκλεισες τα μάτια σου..γιατι ήξερες πως τώρα πια..
Κανένας δεν θα μπορούσε να σας χωρίσει......