Τι τραγούδι να σου πω..εκεί που πας..
να μη μοιάζει με κανένα..
Τι τραγούδι να σου πω εκεί που πας...
μα να μοιάζει μ'όλα όσα αγαπάς.........
...........................
Τι λέξεις να βρω να σου πω πόσο μου λείπεις...
που έφυγες δίχως να προλάβω να σε αποχαιρετήσω...
το ήξερες όμως πόσο Σ'αγαπάω...
είμαι σίγουρη πως το 'ξερες....
πονάει πολύ όταν χάνεις κομμάτια της ψυχής σου..κι εσύ ήσουν,είσαι και θα είσαι πάντα κομμάτι της δικής μου...
ξέρω πως θα 'σαι δίπλα μου πάντα....
όμως εγώ δεν θα μπορώ να σ'αγκαλιάσω....και να σε δώ να μου χαμογελάς ξανά....
να σου μιλώ ώρες ατέλειωτες κι εσύ να με ακούς....πονάω και δεν είσαι εδώ να με πάρεις αγκαλιά......να μου πείς "χαμογελάκι μου...." κι εγώ να τα ξεχάσω όλα με μιας και να πω πως ήταν ένα κακό όνειρο....
Δεν είναι όμως..κι εσύ απλά λείπεις.................................

"Σπασμένο Καράβι"

Σπασμενο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι

Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω

Να 'ν' η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να 'ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ'αστέρια μακρυά
να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακινήτο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ'αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι...


Γιάννης Σκαρίμπας.

Για σένα που λάτρεψα και θα λατρεύω πάντα...Μου λείπεις..
Όταν φύγω κι εγώ από αυτή την ζωή θα συναντηθούμε ξανά...Να με περιμένεις..Σ'άγαπώ..

Σ'αυτή την γη της Ρούμελης που αγάπησες
κοιμήσου...
Κι έχε καλό ξεκίνημα στη νέα σου ζωή...
Όταν θα βρείς τους φίλους σου πάρ'τους κι αυτούς
μαζί σου...
και στήσ'τε στον Παράδεισο Ανάστασης γιορτή...

I walk alone in the forests of dark...
i see your face in the mountains of hate..
I drink their blood as i speak your name..
....i'm freezing....
Your vision raises in my black soul
and the fire which is within is burning for you..
Ravens and wolves are close to me and keep me in life....
....i'm bleeding...
I call you into the endless darkness...
i live from the eternal evil...
I see you coming..
i know you returned for me..
...i'm dying.....
Take me with you..
and leave my soul to live from fire and ice..
In your eternity of darkness.......................

..Υπάρχουν κάποιες αγάπες που είναι καταδικασμένες και δεν βρίσκουν τα Ηλύσια Πεδία τους στην επίγεια ζωή...θαρρώ όμως πως πραγματοποιούνται σε κάποια άλλη ζωή..μακρυά απ'όλους εκείνους που δεν τις άφησαν ν'ανθίσουν...

Τα μαύρα μου δάκρυα ξεψυχούν μακρυά σου
κι εγώ στεφανωμένη με πένθιμα λουλούδια
αργοπεθαίνω κοντά σου...
Ζώ φυλακισμένη μέσα σ'ένα άδειο κουφάρι
μα είμαι νεκρή..
έχεις φύγει καιρό τώρα..
μα πάντα σε νιώθω γύρω μου
και είσαι εκεί..
εκεί...
Σ'εκείνη την λίμνη των λυγμών και του πόνου..
που μ'άφησες αιώνες τώρα κι έχω βυθιστεί.....

..Ποτέ σου δεν μιλούσες σε κανέναν..
κανείς δεν μπορούσε ν'αγγίξει το χάος που είχε κυριεύσει το είναι σου...
Να μπεί μέσα σου και να νιώσεις πως δεν είσαι πια μόνη...

Στα σκοτεινά νερά της ψυχής σου,δεν κολύμπησε ποτέ κανείς..
Πάντα ήσουν μοναχική και παράξενη..
χαμένη μέσα σε μελωδίες
και σε κιτρινισμένα φύλλα παλιών βιβλίων..
που λάτρευες πάντα.....
παλιά σου αγαπημένη συνήθεια..
Σ'άρεσε να βουτάς μέσα το πρόσωπό σου,
να μυρίζεις το χαρτί τους...
Να ταξιδεύεις στους κόσμους που σου χάριζαν απλόχερα..
Λες κι έτσι θα βρισκόσουν στ'αλήθεια εκεί οπού ονειρευόσουν...

Έκλεινες σφιχτά στα χέρια τα παραμύθια σου
και χανόσουν στο δάσος....
Ξάπλωνες κάτω απ΄τα δέντρα
και διάβαζες ιστορίες άλλοτε μικρές κι άλλοτε ατέλειωτες...
Σ'εκείνα τα πλάσματα που δεν είχε μιλήσει κανείς ποτέ του...
κι όμως εσύ λάτρευες τόσο.....

Κι υπήρχαν φορές που άνοιγες τα χέρια σου...
κοιτώντας ψηλά ανάμεσα στα δέντρα..
κι ήταν σα να 'θελες να κλείσεις μέσα σου
όλες τις μυρωδιές της Μητέρας Φύσης που υπήρχαν γύρω σου....

Και κάθε φορά έμοιαζε σαν μια τελέτη μυστική..
σαν μια πρωτόγνωρη ένωση που σ'έδενε όλο και περισσότερο μαζί της...
και σ'έφερνε πιο κοντά της...

Εκεί ήταν που συνάντησες κι εκείνον...
....Μέσα στο δάσος...
Ξαπλωμένος ήταν μέσα στις φτέρες
κάτω απ'τα δέντρα..
Ήταν σαν κι εσένα...
Σκοτεινός και παράξενος....
είχε φτιάξει έναν κόσμο δικό του..
όπως κι εσύ...
Έναν κόσμο που δεν μπορούσε να διαπεράσει κανείς..
παρα μόνο η Νύχτα κι όλα τα μυστικά που έκρυβε μέσα Της...

Κι είπες πως θα 'θελες να μείνεις κοντά του για πάντα...
Να κοιμάσαι στην αγκαλιά του
και να ταξιδεύεις Αιώνια......

Κι έτσι βυθίστηκες στο σκοτάδι μαζί του...
και γίνατε Ένα. . . .